Posted on No Comments on Εσείς τι Έλληνας είστε, κε. Αλέξη;

Εσείς τι Έλληνας είστε, κε. Αλέξη;

Κε. Αλέξη,

Σας χαιρετώ με το όνομά σας, καθώς είστε ένα παιδί του λαού, όπως μας δείχνετε στους λόγους και τις ομιλίες σας. Σας προσφωνώ και Κύριο (άσχετο το αν σας αξίζει ή όχι) ως προς το σεβασμό προς το αξίωμα που εξεγερθήκαμε να καθιερώσουμε με το σύνταγμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και που απολαμβάνετε τώρα.

Σήμερα τελειώνει η εβδομάδα της πύρινης τραγωδίας στο Μάτι, 29 Ιουλίου 2018. 88 νεκρούς έδειξαν οι ειδήσεις του Σκάι, που εσείς προσπαθείτε να αποσιωπήσετε για τους πολιτικούς σας λόγους. 88 νεκρούς και εκατοντάδες αγνοούμενους που προφανώς δε συμφέρει την κυβέρνησή σας να αποκαλύψετε.

Αλλά ας επικεντρωθούμε αλλού, κε. Αλέξη, και όχι στον αριθμό. Ας επικεντρωθούμε στους 26 Έλληνες που αγκαλιασμένοι κάηκαν και έφυγαν από τη ζωή. Το έχετε ξανακούσει ποτέ αυτό; Ας σκεφτούμε τι θα μπορούσε να περνάει από το μυαλό τους εκείνη την ώρα: ο μισθός τους, η Μακεδονία, ο ΕΝΦΙΑ ή πώς να σώσουν τα παιδιά τους, που έκρυβαν στη μέση, στα πόδια τους; Σε μία χώρα του 2018, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ, σκέφτονταν γιατί δεν τους έσωσε κανείς. Ας αναλογιστούμε τους Έλληνες που με δική τους πρωτοβουλία και χωρίς να τους ενθαρρύνει χρηματικά κάποιος δήμαρχος και περιφερειάρχης σας, πήγαν εκεί, που εσείς ακόμα δεν πατήσατε, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους και τα ζώα ακόμα και με μία σταγόνα νερό. Εκείνους τους επαγγελματίες Έλληνες που ασκούν το λειτούργημά τους δωρεάν για τους συμπατριώτες τους που βρίσκονται σε ανάγκη. Τους ανθρώπους με τα σκάφη που μέρα-νύχτα έκαναν δρομολόγια για να σώσουν όσους μπορούν. Τους πυροσβέστες που τους έχετε με βασικό μισθό και τους κόψατε το επίδομα Βαρέων & Ανθυγιεινών για να μη φοράτε εσείς γραβάτα.

Ας σκεφτούμε λίγο τους Έλληνες που με αυτήν την ψυχή στα δύσκολα συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον, ακόμα κι αν βρίσκονται στην Καλαμάτα ή στο εξωτερικό. Τους Έλληνες που αγαπούν την πατρίδα και τους συμπατριώτες τους όσο κανέναν άλλον.

Οι Έλληνες, κε. Αλέξη, δεν είναι απλά ψηφοφόροι σας. Είναι άνθρωποι, με ψυχή. Είναι άνθρωποι που θα φέρουν πρόοδο στον τόπο που εσείς κυβερνάτε. Είναι άνθρωποι, που αφιλοκερδώς ακόμα βουτάνε στον πάτο της θάλασσας για να βρουν πνιγμένους συνανθρώπους τους.

Υπάρχουν και οι άλλοι Έλληνες, βέβαια, εμείς που πάμε διακοπές, βγάζουμε φωτογραφίες με τα μαγιώ και τα φλαμίνγκο από το Jumbo, διασκεδάζουμε στα μπουζούκια ή στις ταβέρνες. Εμείς που απλά γκρινιάζουμε για το πώς έχει γίνει έτσι η χώρα και κατηγορούμε εσάς, το σόι σας και όλους όσους έχετε διορίσει από τα μέσα συγκοινωνίας μέχρι τον Υπουργό Εξωτερικών. Είμαστε οι Έλληνες που σας ψηφίσαμε, οι Έλληνες που αναρωτιόμαστε πραγματικά γιατί έγινε έτσι η χώρα μας.

Είμαστε η γιαγιά που παίρνει σύνταξη 400 ευρώ και πληρώνει τα φάρμακα και το σπίτι της μόνη της. Είμαστε ο περήφανος νέος με το μεταπτυχιακό που ανταμείβεται με 500 και 600 ευρώ, όταν αμόρφωτα παιδιά αμοίβονται και περισσότερο. Είμαστε ο πυροσβέστης και ο αστυνομικός που αντιμετωπίζουμε τις φλόγες και τους κινδύνους των πολιτικών σας συμφερόντων. Είμαστε αυτοί που δε φεύγουμε από τη χώρα μας, γιατί την αγαπάμε, ακόμα κι αν βρίσκουμε αδιέξοδα σε ό,τι κι αν κάνουμε.

Εσείς τι Έλληνας είστε, κε. Αλέξη;

Είστε ο Έλληνας ηγέτης που περιμέναμε να φέρει την ελπίδα; Είστε ο Έλληνας πολιτικός που περιμέναμε να κυβερνήσει τον τόπο, που όπως λέτε, άλλοι (όπως πάντα) χάλασαν; Είστε ο Έλληνας ενήλικας που αποτελεί πρότυπο αγωνιστή των προς το ζην στην Ελλάδα του σήμερα; Μήπως είστε ο Έλληνας φίλος που θα μας σταθεί σε κάθε πρόβλημα καθώς θα πίνουμε το φραπέ μας στην καφετέρια της Βουλής; Ή είστε ο Έλληνας βολεμένος που κοιμάται στο Μέγαρο Μαξίμου την ώρα που άνθρωποι δεν κοιμούνται για να πληρώσουν τους φόρους, από τους οποίους εσείς τους υποσχεθήκατε ότι θα τους ελαφρύνετε;

Εγώ την απάντησή μου την ξέρω, γιατί κυκλοφορώ σε μια Αθήνα γεμάτη μετανάστες και άστεγους ναρκομανείς. Γιατί χρησιμοποιώ τα μέσα συγκοινωνίας που απαιτούν τα πιο αδικοχαμένα λεφτά μας. Γιατί ο μισθός μου μειώνεται σημαντικά για να ασφαλίζομαι με ένσημα μίας σύνταξης που δε θα δω ποτέ. Γιατί εγώ τώρα είμαι νέα. Μετά δε θα είμαι πια. Μετά δεν θα έχω ζωή για να θέλω να σας ψηφίζω πια… Θα έχω κουραστεί, δε θα έχω την οικογένεια που θέλω, στη χώρα που αγαπώ. Θα έχω γίνει… βολεμένη.

Εγώ είμαι μια Ελληνίδα με όνειρα, κε. Αλέξη. Εσείς τι Έλληνας είστε;

Posted on No Comments on Final thoughts on “Re:patterning”

Final thoughts on “Re:patterning”

For my final entry on this blog, I am making a comment on my final work “Re:patterning”.

On Monday 7th May at 11.00 am, fifteen people entered the theatre to watch six dancers moving and pushing themselves on the floor. The work lasted 32 minutes.

It started with a video of the dancers pushing a wall in an industrial space. This video was playing along the whole time.

  • The video was not edited or filmed by a technician. The sound was abstract and it wasn’t pleasant to the ear. Next time, I should have an expert taking care of a/the video.

Then, dancers were pushing each other from side to side using the stage space.

Then, they started to dance a piece that was once characterised as “simple Graham”. I don’t know Graham technique so well as to choreograph based on it, but I consider this as a compliment, since my dance sequence had intentionally elements of structured legs and arms and simple jumps.

The dancers were scattered in space and moving on their own rhythm on my dance sequence, which I found really interesting every time. I always tried to find when some of them would do a movement simultaneously and that intrigued me every time even during the performance. When they finished, they approached the edge of the stage to recite their lines simultaneously towards the audience on their own time and then go back to continue their dance.

  • My module tutor advised me to study Anna Teresa de Keersmaeker’s choreographies to find ideas of “patterns”. They really inspired me, because they were simple movements but, also, with significant changes that made the pieces interesting. This is what I wanted to achieve and, to my eye, I did.

Falling down, the dancers tried to find their pairs and, while reciting the text “Body pressure”, they were pushing each other and moving on stage. After many repetitions, they left the stage running.

The piece finished with a dancer reciting the lyrics of a famous song stating that each individual is unique. With that, I wanted to contribute to the circle of reciting texts, that Marina Abramovic started, with adding another text in my re-performance. Maybe, the next re-re-performer will start from that text and do something more or something else.

The dancers started again to push each other, until they disappeared along with the video.

  • The dancers were wearing black clothes with red lipstick, in order to show that they are similar, but different in the ways they chose to wear them (one was wearing dress, the other tights etc). I decided I wanted black because of the atmosphere I wanted to create and because of the antithesis with the video wall.
  • I wanted to give a message in this choreography, but I tried to remove the narrative and leave it really simple for the audience. My message was indeed that everyone is unique. We have our own times and timings, we push to have a space on the stage (of life) and we dance on our own rhythm. This is a conclusion from my own experience and from that I wanted to create something like “Re:patterning”.
  • From the basic criteria for the piece, the audience could find:
    Endurance, when dancers were pushing and talking for a long period of time
    Rituals, with the silence when changing positions
    Repetition, when pushing and pushing and pushing // repeating the dance sequence // repeating the text
  • Unfortunately, I never had a dress rehearsal with the technicians, because of the slow process they had to follow to set the stage and the lights. Next time, I will arrange a gap of more than three hours to make sure that everything is on time and the stage is ready.

 “Re:patterning” was a piece that I have never tried to create before, with repetition, rituals, without music, with talking, with video on the wall.
This was my first time and I will definitely remember what to take care of next time.

Posted on No Comments on Saturday, 21st April

Saturday, 21st April

It was the fourth sunny day in a row here in Lincoln, and today we had our rehearsal before we go out to enjoy the sun.

The dancers brought some clothes suggestion to be worn as costumes during the performance and we decided that next time, that we are going to rehearse at the theatre, they’ll be wearing them, so that we can have a full image and feeling of themselves.

Next time, I will also time it, so that I see if it is 45 minutes, less or more.

Let’s focus on today’s rehearsal, though.

In case you have been reading the “Re:patterning” blog post, you will understand where the dance choreography goes. It is 1 minute and 10 seconds, but they will repeat it several times. They were learning it fast, like sponges. I think they handled it pretty well. From now on, we are going to be doing the dance coreography together with the rest piece and they will get more accustomed to it.

The dance choreography is somewhat based on the “Body Pressure” text and it contains, I would say, “weird” movements for my dance style. By “weird” I mean, weird legs with easy jumps and then hips movements and hands to shoulders. It is a dance I wanted to make “peculiar” and, thankfully, the dancers felt the same. I didn’t just want to create a ballet or contemporary or even musical and hip-hop that I teach. I wanted it to be unique and to siginfy the “Re:patterning”.

Here you can see a video of the today’s rehearsal:

 

Posted on No Comments on Thursday, 19 April

Thursday, 19 April

Good news: A good rehearsal today, as we finished the whole piece.

Bad news: Two dancers wanted to quit, because they didn’t have time for their studies and the rehearsals.

___

We started with the dancers sitting down back-to-back trying to push away the “cage” they imagined they were in. They were pushing and pushing imaginative walls until they were scattered in the room.

They were allowed to go only on one direction: they one they could face while they were seated.

In the meantime, the video we recorded is going to be playing loudly behind them.

Scattered where they are, a dance comes and they start dancing (next rehearsal, Saturday 21/4).

And then they fall.

They reach their partners and form a mass after 9 repetitions of the text “Body pressure”. I must make a comment here: the partner work was better than the previous time. Today they felt more comfortable with each other, they were more creative in how and where to push  and they were very conscious of the space they used, so it was easy for them to create a “body of bodies” with a flow and no interruptions. Consequently, they got exhausted faster and I could hear that in their breaths, but they didn’t stop.

With that flow and care, they started raising each other up, before they empty the space.

I gave them instructions on how to come back to the stage again in the end and what to re-perform.

I must, also, keep in mind, that the dancers are 1st-years and the following week is their assessment week and that means that they are going to be tired. I have organised what I want to do in the next rehearsals and hopefully everything will go without any more problems.