Κε. Αλέξη,
Σας χαιρετώ με το όνομά σας, καθώς είστε ένα παιδί του λαού, όπως μας δείχνετε στους λόγους και τις ομιλίες σας. Σας προσφωνώ και Κύριο (άσχετο το αν σας αξίζει ή όχι) ως προς το σεβασμό προς το αξίωμα που εξεγερθήκαμε να καθιερώσουμε με το σύνταγμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 και που απολαμβάνετε τώρα.
Σήμερα τελειώνει η εβδομάδα της πύρινης τραγωδίας στο Μάτι, 29 Ιουλίου 2018. 88 νεκρούς έδειξαν οι ειδήσεις του Σκάι, που εσείς προσπαθείτε να αποσιωπήσετε για τους πολιτικούς σας λόγους. 88 νεκρούς και εκατοντάδες αγνοούμενους που προφανώς δε συμφέρει την κυβέρνησή σας να αποκαλύψετε.
Αλλά ας επικεντρωθούμε αλλού, κε. Αλέξη, και όχι στον αριθμό. Ας επικεντρωθούμε στους 26 Έλληνες που αγκαλιασμένοι κάηκαν και έφυγαν από τη ζωή. Το έχετε ξανακούσει ποτέ αυτό; Ας σκεφτούμε τι θα μπορούσε να περνάει από το μυαλό τους εκείνη την ώρα: ο μισθός τους, η Μακεδονία, ο ΕΝΦΙΑ ή πώς να σώσουν τα παιδιά τους, που έκρυβαν στη μέση, στα πόδια τους; Σε μία χώρα του 2018, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ, σκέφτονταν γιατί δεν τους έσωσε κανείς. Ας αναλογιστούμε τους Έλληνες που με δική τους πρωτοβουλία και χωρίς να τους ενθαρρύνει χρηματικά κάποιος δήμαρχος και περιφερειάρχης σας, πήγαν εκεί, που εσείς ακόμα δεν πατήσατε, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους και τα ζώα ακόμα και με μία σταγόνα νερό. Εκείνους τους επαγγελματίες Έλληνες που ασκούν το λειτούργημά τους δωρεάν για τους συμπατριώτες τους που βρίσκονται σε ανάγκη. Τους ανθρώπους με τα σκάφη που μέρα-νύχτα έκαναν δρομολόγια για να σώσουν όσους μπορούν. Τους πυροσβέστες που τους έχετε με βασικό μισθό και τους κόψατε το επίδομα Βαρέων & Ανθυγιεινών για να μη φοράτε εσείς γραβάτα.
Ας σκεφτούμε λίγο τους Έλληνες που με αυτήν την ψυχή στα δύσκολα συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον, ακόμα κι αν βρίσκονται στην Καλαμάτα ή στο εξωτερικό. Τους Έλληνες που αγαπούν την πατρίδα και τους συμπατριώτες τους όσο κανέναν άλλον.
Οι Έλληνες, κε. Αλέξη, δεν είναι απλά ψηφοφόροι σας. Είναι άνθρωποι, με ψυχή. Είναι άνθρωποι που θα φέρουν πρόοδο στον τόπο που εσείς κυβερνάτε. Είναι άνθρωποι, που αφιλοκερδώς ακόμα βουτάνε στον πάτο της θάλασσας για να βρουν πνιγμένους συνανθρώπους τους.
Υπάρχουν και οι άλλοι Έλληνες, βέβαια, εμείς που πάμε διακοπές, βγάζουμε φωτογραφίες με τα μαγιώ και τα φλαμίνγκο από το Jumbo, διασκεδάζουμε στα μπουζούκια ή στις ταβέρνες. Εμείς που απλά γκρινιάζουμε για το πώς έχει γίνει έτσι η χώρα και κατηγορούμε εσάς, το σόι σας και όλους όσους έχετε διορίσει από τα μέσα συγκοινωνίας μέχρι τον Υπουργό Εξωτερικών. Είμαστε οι Έλληνες που σας ψηφίσαμε, οι Έλληνες που αναρωτιόμαστε πραγματικά γιατί έγινε έτσι η χώρα μας.
Είμαστε η γιαγιά που παίρνει σύνταξη 400 ευρώ και πληρώνει τα φάρμακα και το σπίτι της μόνη της. Είμαστε ο περήφανος νέος με το μεταπτυχιακό που ανταμείβεται με 500 και 600 ευρώ, όταν αμόρφωτα παιδιά αμοίβονται και περισσότερο. Είμαστε ο πυροσβέστης και ο αστυνομικός που αντιμετωπίζουμε τις φλόγες και τους κινδύνους των πολιτικών σας συμφερόντων. Είμαστε αυτοί που δε φεύγουμε από τη χώρα μας, γιατί την αγαπάμε, ακόμα κι αν βρίσκουμε αδιέξοδα σε ό,τι κι αν κάνουμε.
Εσείς τι Έλληνας είστε, κε. Αλέξη;
Είστε ο Έλληνας ηγέτης που περιμέναμε να φέρει την ελπίδα; Είστε ο Έλληνας πολιτικός που περιμέναμε να κυβερνήσει τον τόπο, που όπως λέτε, άλλοι (όπως πάντα) χάλασαν; Είστε ο Έλληνας ενήλικας που αποτελεί πρότυπο αγωνιστή των προς το ζην στην Ελλάδα του σήμερα; Μήπως είστε ο Έλληνας φίλος που θα μας σταθεί σε κάθε πρόβλημα καθώς θα πίνουμε το φραπέ μας στην καφετέρια της Βουλής; Ή είστε ο Έλληνας βολεμένος που κοιμάται στο Μέγαρο Μαξίμου την ώρα που άνθρωποι δεν κοιμούνται για να πληρώσουν τους φόρους, από τους οποίους εσείς τους υποσχεθήκατε ότι θα τους ελαφρύνετε;
Εγώ την απάντησή μου την ξέρω, γιατί κυκλοφορώ σε μια Αθήνα γεμάτη μετανάστες και άστεγους ναρκομανείς. Γιατί χρησιμοποιώ τα μέσα συγκοινωνίας που απαιτούν τα πιο αδικοχαμένα λεφτά μας. Γιατί ο μισθός μου μειώνεται σημαντικά για να ασφαλίζομαι με ένσημα μίας σύνταξης που δε θα δω ποτέ. Γιατί εγώ τώρα είμαι νέα. Μετά δε θα είμαι πια. Μετά δεν θα έχω ζωή για να θέλω να σας ψηφίζω πια… Θα έχω κουραστεί, δε θα έχω την οικογένεια που θέλω, στη χώρα που αγαπώ. Θα έχω γίνει… βολεμένη.
Εγώ είμαι μια Ελληνίδα με όνειρα, κε. Αλέξη. Εσείς τι Έλληνας είστε;